Cun sos faeddos sardos "poesia a bolu" s'indicat sa poesia orale improvisada de sos "cantadores", gasi comente si narant, poetas populares chi cantant in sas pratzas de Sardigna. De custa forma de arte rara nde gosat sa populatzione gràtzias a sa "gara", chi si faghet in sas festas pro sos santos patronos.
A dae chi amus classificadu sos cantadores pro grupos generatzionales (comente s'est fatu in custa sea) sa prima generatzione chi tocat a sinnalare diat èssere de mutire belle "mìtica". Sos nùmenes sunt cuddos de importu mannu tramandados dae una buca a s'àtera in sas biddas de chirru de intro de s'ìsula.
Sa segunda generatzione est sa chi s'est pesada a s'umbra de sos cantadores prus famados de sa prima e chi at paradu fronte in carchi manera a sa proibitzione clèricu-fascista de sos annos Trinta e a su dramma de sa Segunda Gherra Mundiale. Remundu Piras e Barore Tucone sunt sas duas figuras chi si distinghent dae totu sas àteras pro abilidade poètica e fortza personale.
Su mundu cuntemporàneu de sas garas poèticas depet peleare cun duas emergèntzias collegadas intre issas. A un'ala s'aficu de su pùblicu de sas pratzas chi est ismenguende, a s'àtera su minimòngiu de talentos chi est divenende belle una "cosa normale". Ma s'istadu de sa gara poètica "a bolu" no est posca gasi tràgicu comente lu pintant sos pessimistas.
